Ammaan ne güzel odu bu ya.

Eskisi gibi dert dökme aracı gibi kullanabiliyorum blogu.

Ne güzeldi, kend kendimize yazarken… Sene 1875

Nasıl popüler olup

Hayatın tam ortasına oturdu bu iş?

Neyse keyfini sürüp çok çamura bulaşmadan sıyrıldım aradan.

Hesaplarımda öyle boşlukta kaldı.

Hiç de bir şey koymak istemiyorum.

Deşfre ötesi olduğum için, dıdımın dıdısının dıdısı bile takip ediyor.

Çok sinir bozucu!

Son 1 yıldır kimse ne yaptığımı bilmesin ve yorum yapmasın istiyorum.

Yorum yapmasın, DM atmasın, story görüp aramasın, paylaşım görünce bile aklından yorum yapmasın istiyorum.

Ha niye paylaşıyorsun dersen; sadece paylaşmayı ve kayıt tutmayı seviyorum.

Ig’den paylaşmayı bırakınca Snapchat’e geri dönmüştüm.

Zira benim kuşak artık orada değil.

Yine her gün yerli yersiz bir şeyler çekip yorumsuz koyuyordum.

B:u sefer de kızımın arkadaşları takip ediyor oldular.

O da olmadı.

Neden? Kendimi kısıtlamaya başlıyorum otomatik, bunu koymayayım diye.

Neyse onu da bıraktım. Bir süre nadasa bıraktım kendimi.

Ve sonunda tatile gitmeden bir blog açıp bıraktım.

Dönünce 2 hafta sonra, yani bu hafta yazmaya başladım.

Çok da mutluyum.

Kafandakileri dışarı kusmak gibi bir şey.

Beynini boşaltıyorsun resmen.